Εμπειρία από την συγκέντρωση των Αγανακτισμένων...

Αγαπητοί συνέλληνες
φίλοι και φίλες,

Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να σας μεταφέρω μια αποκαρδιωτική εμπειρία που έζησα χθες βράδυ, Παρασκευή 3 Ιουνίου, μαζί με την σύζυγο μου και τρεις φίλους μας στην συγκέντρωση των αποφασισμένων Ελλήνων πολιτών στην πλατεία Συντάγματος.
Και λέω αποφασισμένων-θυμωμένων δίνοντας έμφαση στο Ελλήνων πολιτών για λόγους που θα περιγράψω παρακάτω, γιατί ο νεοφανής όρος «αγανακτισμένοι» αρχίζει να μου φαίνεται επίπλαστος και ως μάλλον ανήκων στη σφαίρα ενός διεθνιστικού συρμού που αγνοεί την ελληνική ταυτότητα των συγκεντρωμένων ή τουλάχιστον την υπερβαίνει χάριν μιας «παγκόσμιας» κινητοποίησης.
Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από τα λεγόμενα κάποιας «κυρίας» που μας εγκάλεσε χθες το βράδυ για τον εξής απίστευτο, εν πρώτοις λόγο, στο περιστατικό που σας παραθέτω με κάθε ειλικρίνεια.
Κάποια «κυρία», λοιπόν, πλησίασε την σύζυγο μου που κρατούσε μια Ελληνική σημαία και την έλεγξε για αυτό!!!
Της ζήτησε να κατεβάσει την σημαία και να μην την κουνάει διότι δεν επιτρέπεται. Όταν η σύζυγος μου έκπληκτη στην αρχή την ρώτησε, με ποια αρμοδιότητα της απαγορεύει να υψώνει την σημαία μέσα στην χώρα της, εκείνη απάντησε ότι είναι απόφαση της γενικής συνέλευσης της πλατείας να μην υψώνεται καμιά σημαία «κομματική»!!!!
Η σύζυγος μου της απάντησε ότι η σημαία αυτή δεν είναι «κομματική», αλλά είναι το εθνικό μας σύμβολο και την ρώτησε αν είναι από την Ελλάδα, γιατί δεν εννοείτο αλλιώς να μην γνωρίζει πως είναι η Ελληνική σημαία!!!!
Αυτή το τροπάρι της, άρχισε να μιλάει για υπέρβαση των εθνικοτήτων στον αγώνα εναντίον των εχθρών των λαών, όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες μαζί, οι σημαίες δεν χρειάζονται και διάφορα τέτοια γνωστά συνθήματα.
Φυσικά δεν απάντησε όταν την ρώτησαν, αν επιτρέπεται να υπάρχουν αργεντινέζικες, ισπανικές ή αιγυπτιακές σημαίες και αν είχε πάει και σε αυτούς να τους πει να τις κατεβάσουν ή απλώς και μόνο την ενοχλούσαν οι Ελληνικές σημαίες.
Η σύζυγος της απάντησε ότι δεν αναγνωρίζει καμιά απόφαση και καμία συνέλευση και κανέναν αυτόκλητο επιστάτη και πως αν θέλει, θα σηκώνει την σημαία και θα την κουνάει, όπως και έκανε μπροστά στα μούτρα της «αγανακτισμένης» για να της την σπάσει.
Αυτή απογοητευμένη, βλέποντας πως άρχιζε να τρώει πόρτα από όλους, τα μάζεψε λέγοντας ένα συγκαταβατικό «λυπάμαι» για όλους εμάς τους «εθνικιστές» που δε μπορούν να καταλάβουν τα «υψηλά» ιδανικά της. Λίγο παρακάτω την περίμενε κάποιος που του είπε υποτιμητικά για εμάς: «εδώ είναι όλοι ίδιοι».
Και να φανταστείς κανείς ότι βρισκόμασταν επί της Αμαλίας, στο κεντρικό διάζωμα, αρκετά μακρυά από την «πλατεία» των «συνελεύσεων», όπου γνωρίζαμε, όπως οι περισσότεροι πια, πως έχει διαμορφωθεί ένα διαφορετικό κλίμα και πολιτική πρόθεση σε αυτήν την ιδιότυπη οριοθέτηση των «πάνω» από τους «κάτω».
Οι «πάνω» με τις σημαίες και τα δυναμικά συνθήματα, έστω γηπεδικού ρυθμού, ένα «εθνικιστικό», για τους άλλους, λούμπεν προλεταριάτο που ξεσπαθώνει απλώς δίχως πολιτικά αιτήματα, ένας απολίτικος και πρωτόγονος όχλος που δεν έχει άλλη κοινή ταυτότητα θέσεων ει μη τα εθνικά σύμβολα, την έννοια της πατρίδας και την οικονομική του ανέχεια.
Οι «κάτω» είναι οι απελευθερωμένοι από προκαταλήψεις, οι άνετοι, οι ανοιχτοί, οι «κουλτουριάρηδες». Είναι τα κατεξοχήν «πολιτικά» όντα, που συσκέφτονται και συνελευσιάζονται διαρκώς, που γεννούν ιδέες και πολιτικές, έχοντας αφήσει στους «πάνω» το βάρβαρο έργο των συνθημάτων και των μουτζών. Στο τέλος, αρχίζει η επέκταση και το καπέλωμα της συγκέντρωσης με αργό διεισδυτικό τρόπο, όπως αυτός που θα αναφέρω παρακάτω.
Μόλις έφυγε η παραπάνω «κυρία», ανοίξαμε μια συζήτηση μεταξύ μας για το θράσος της να έρθει ως εδώ και να μας μαλλώσει για την σημαία. Ξαφνικά ένας νεαρός από μια παρέα 4-5 με σακιδιάκια στην πλάτη όπως των μπαχαλάκηδων, ακριβώς δίπλα μας, πήρε τον λόγο από μόνος του για να μου πει, ότι η σημαία που βρίσκεται στην στέγη του Κοινοβουλίου είναι το σύμβολο αυτών που έφεραν τον λαό σε αυτό το χάλι και πως η σημαία που κρατάω είναι ακριβώς το ίδιο σύμβολο των καταπιεστών. Κοιτάζω τον μαλακοπίτουρα με έκπληξη και του λέω ότι η σημαία δεν είναι του Πάγκαλου ή του ΓΑΠ και αν κάτι ξευτιλίστηκε είναι αυτοί και όχι το Εθνικό μου σύμβολο που είναι υπεράνω όλων αυτών. Αυτός το χαβά του.
Του εξηγώ ότι η σημαία αυτή είναι ιερή και πως, μην την βλέπει πλυμένη και καθαρή γιατί είναι γεμάτη με αίματα ηρώων.
Αυτός μου απαντά πως δεν βλέπει για ποια αίματα μιλάω και πως η έννοια του ιερού είναι σχετική, όπως την βλέπει κανείς. Άρχισα να διαολίζομαι που άνοιξα τέτοια συζήτηση με ένα φοιτητάριο, λιμοκοντόρο των βορείων προαστείων και του το έκοψα απότομα, λέγοντας του ότι δεν με ενδιαφέρει μια περαιτέρω λογομαχία μεταξύ αμετάπειστων. «Πήγαινε παρά πέρα άνθρωπε μου, αν σε ενοχλεί η σημαία» Αρχισε να μου λέει να μην φωνάζω και ότι δεν είμαι δημοκράτης. Εγώ κούναγα την σημαία ψηλά εξεπίτηδες, αγνοώντας τα λεγόμενα του, καθώς οι γύρω άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι την παρουσία του και όσα έλεγε. Τέλος, ο διπλανός του τον τράβηξε από την μπλούζα και πήγαν παραπέρα. Σε λίγο όταν ψάλλαμε όλοι τον Εθνικό Ύμνο, παρατήρησα ότι αυτοί κατ’ ουδέν συνεκινήθησαν αλλά συνέχιζαν απτόητοι και αδιάφοροι το κουβεντολόι. Η προσπάθεια ελέγχου από την πλατεία πάνω στην Αμαλίας έχει ξεκινήσει
Αυτή ήταν η χθεσινή μας εμπειρία από το Σύνταγμα που ήταν κάπως πικρή, τόσο πικρή όσο το να επαναπροσδιορίζεις τα αυτονόητα, όπως είναι η Σημαία, σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη άμμο και όπου όλα, ιδέες, αξίες, μοιάζουν πλέον τόσο σχετικά.
Πρέπει βέβαια να πω ότι είχα και μια αντίθετη εμπειρία με έναν σεκιούριτυ του Μετρό που με παρότρυνε να μην διπλώσω τη σημαία, όπως είχα σκοπό λόγω του πλήθους, αλλά να την ανεβάσω ψηλά για να την βλέπουν όλοι, όπως και έκανα μέχρι τον συρμό.
Σε ό,τι αφορά το κίνημα, έχω προβληματιστεί σοβαρά και παρόλο που από τις 10 ημέρες έχω έρθει εδώ τις 8, σκέφτομαι πως ναι μεν θα κατέβω την Κυριακή, αλλά μετά από αυτό θα επαναπροσδιορίσω οπωσδήποτε την στάση μου.
Θα είναι κρίμα η παρουσία μου και οι φωνές διαμαρτυρίας μου να χρησιμοποιούνται από κάποιους ως μέσο για να χτίσουν τις μελλοντικές πολυπολιτισμικές εξουσίες τους που είναι μάλλον αντίθετες προς τον ελληνικό κόσμο για τον οποίο αγωνίζομαι εγώ.
Πριν σώσουμε τον κόσμο, θα ήθελα να ξεκινήσουμε πρώτα σώζοντας την Ελλάδα.

ΑΠΕΛΛΗΣ

Πηγή